BEKEND TERREIN
‘Frankrijk, dat land ken ik wel’, dacht ik vroeger in jeugdige onbezonnenheid. We zijn nog jong en hebben het land een keer bezocht. Nu ben ik er vaker geweest en heb het gevoel dat ik het nog nauwelijks ken. Is dat het verschil tussen de oudere man en de jeugdige volwassene die misschien zo volwassen nog niet is?
’t Geeft wel een prettig gevoel, dat jeugdige elan, die Hineingängersmentaliteit. Je bent drie weken in Frankrijk geweest en hebt een Franse stad gezien, bent over het groene water bij Saint-Malo gevaren, hebt gezwommen aan de rotsige kust van Bretagne, reed met je vriend en een motorfiets door de heuvels van Normandië, zat in een nachtclub in Parijs en nog zo het een en ander en hebt veel te vertellen. Over Frankrijk hoeft niemand je nog veel te vertellen. Je spreekt een aardig mondje Frans, want het eindexamen net achter de rug.
Ach, hoe anders is dat nu je ouder bent geworden. Als je niet oppast zou je op de vraag ‘’Ken je Frankrijk?’ misschien doorslaan naar de andere kant en antwoorden; ‘Nou nee, kennen, dat is een groot woord. Ik ben er wel eens geweest. In de Ardeche ooit en er doorheen gereisd en ook Noord Frankrijk wel een beetje. Ja, daar was ik een paar maal, aan de Maas o.a en die slagvelden bij Verdun waar de grond zo is omgewoeld, ja die heb ik bezocht en ook in het westen al die oorlogsbegraafplaatsen en ik zou je wel allerlei plekken kunnen noemen. Ook met mijn vrouw die lerares Frans is heb ik enkele steden en dorpen wel bezocht. Maar om nu te zeggen dat ik Frankrijk ken?
Okay, de Franse revolutie is belangrijk geweest en als ik het bij elkaar sprokkel heb ik natuurlijk wel bijzondere dingen gezien. We reden eens over het platteland en kwamen bij een vervallen landgoed waar we naar binnen gingen , misschien stond er wel ‘te bezichtigen’ op het hek, dat weet ik absoluut niet meer. Er woonden Nederlanders die het gedurende een jarenlange periode wilden opknappen, want veel geld hadden ze niet. Één kamer hadden ze grafelijk als woonverblijf ingericht, een andere als karige slaapkamer. De gastvrouw liet ons een muurschildering zien van Watteau, stel je voor. Moest opgeknapt worden. Watteau had op dat landgoed veel tijd doorgebracht, vandaar. Nu ja, stel je eens voor, een topschilder uit de baroktijd en zomaar midden in de bossen een vervallen muurschildering van hem. Dat kan je in Frankrijk nog overkomen.
De rotsen in de Ardeche zijn roodachtig bijzonder, ruiken naar thijm en wij waren er een keer tijdens een hittegolf . Nog meer bijzonder waren de zinderende trillingen. Ik voel nog de hitte toen we over die bergkam reden op een rotsachtige zandweg; zie de lucht voor me trillen. Een kleurig vogeltje in de middaghitte. Ja, alles bij elkaar ken ik het land toch wel een beetje en als je goed nadenkt komen er allerlei landstreken in de herinnering boven drijven. Ook bv. het amfitheater van Orange en die oude Romeinse stad. Frankrijk is afwisselend. De crêpes met cider in Bretagne staan me nog goed bij en ik zie duidelijk voor me hoe biddende gelovigen op hun knieën een lange trap naar een heiligdom afleggen. In Bretagne. ’t Heeft eigenlijk alles; Frankrijk. Als ik nog even doordenk ontdek ik steeds meer van wat ik er al gezien heb.
