EIDETISCH
Vanmiddag, ik zocht het woord envergure op, liep ik tegen het woord eidetisch op.
En eigenlijk, dacht ik toen, bij het doorgronden van dat woord, zijn deze korte verhalen behoorlijk eidetisch. Ze roepen immers beelden op die dikwijls visueel zijn. Alhoewel, want het zijn herinneringsbeelden, natuurlijk ook wel vertekend. En daaraan zitten dan weer gebeurtenissen en verhalen vast. Nu maar hopen dat de lezers identieke dingen hebben gezien en beleefd zodat ze zich er veel bij kunnen voorstellen. Is het niet veel, dan in ieder geval genoeg.
Om me op het eidetische te concentreren probeer ik in deze verhalen uit de verscheidene reizen veel naar voren te halen dat nog visueel op mijn netvlies wil verschijnen. Ik zeg netvlies, maar god mag weten waar het eigenlijk verschijnt. In het hoofd? Achter m’n oogleden?
Vaak zat ik in Litouwen, nu ja vaak, enkele keren in een verlaten dorpje, bij het riviertje waar een kleine stroomversnelling naar beneden ruiste en zonder enige moeite kan ik dat beeld nog naar voren roepen.
Ook kan ik me goed het groenblauwe water, á la de Méditerranee, bij St. Malo voor de geest halen. ’t Is tientallen jaren geleden maar wel de eerste keer dat ik een dergelijke kleur water zag. Een intense beleving want van die Méditerranee had ik natuurlijk wel gehoord, al was het alleen maar door het liedje van Toon Hermans: ‘Méditerranee, zo blauw, zo blauw.’, en hier verscheen de kleur in werkelijkheid.
Maar nu weer naar de eidetische beelden, de beelden die je visueel in je herinnering kunt oproepen. De ruisende magnolia. Een vogel hoog in de lucht. Een ruïne in Ierland. De kurkeiken in de Pyreneeën. Maar als je op een plaatje de Aya Sophia ziet, en je weet zeker dat je die ooit bezocht hebt, herinner je er geen barst meer van. Mooi plaatje. Zo ziet-ie er dus uit. Ja, wat weet je eigenlijk nog van je reizen?
Dat proberen we in deze korte vertellingen een beetje te achterhalen.
Die prachtige pauwen? O nee, dat was op een vakantiedierenboerderij in Nederland en we beperken ons hier tot reizen in het buitenland. Hetgeen niet wil zeggen dat het eidetische uit eigen land niet veel meer oplevert. Alhoewel? In vreemde landen versterk je deze eigenschap, dit vastleggen van visuele informatie, misschien wel. Immers, gespitst om wat te ontdekken, verscherpt je ervaring door verwachting.
Ach, ’t zou teveel worden als we het niet enigszins verbinden aan het nog herinnerde van enkele gebeurtenissen. En hoeveel herinneren we ons nog? Een eekhoorntje die in de winterkoude een spar inklimt, waar was dat? De Veluwe of de Harz. Niet meer bekend en ook volkomen onbelangrijk.
Deze korte vertellingen gaan dus over het heel gewone; het gewone dat immers, misschien meer dan het avontuur, ons levensverhaal vormt. Over herinnering die zich mengt met de tijd die haar vertekent. Kortom, enigszins zijn het eigenlijk anti-vakantieverhalen. Van helden en anti-helden; van onszelf.
Wat betekent envergure? Dat heb je lezer, je misschien, aan het begin van dit verhaal, afgevraagd? We hebben het opgezocht; het betekent; formaat, klasse.
Wordt vervolgd in blog: Vergeten Vakanties (3)
