IERLAND. Het groene land. Welnu, de geschiedenis van dat land, alhoewel ik er bar weinig van weet, ken ik in ieder geval beter dan die van Jutland. Ze werden jarenlang, de Ieren, onderdrukt door de Engelsen. Omtrent 1844 had je er een aardappelziekte waardoor de mensen verhongerden en in grote getale naar Amerika vertrokken zodat je daar nog talrijke afstammelingen van Ieren vindt. Wij waren vlakbij Dublin in de Wicklow Mountains bij Connaugt Castle waar Parnell geboren is en ook kwamen we in het Zuidwesten bij de Ring of Kerry waar O’ Connell woonde.
Ik was bijzonder blij om op latere leeftijd het land nog eens te bezoeken en we hebben, alhoewel we helemaal niet in de bovenste helft zijn geweest, toch veel gezien. Ruïnes bij voorbeeld. Ik herinner me nog een oud vervallen klooster met oud-Christelijke beelden van heiligen en kerkvorsten die daar in weer en wind te verweren stonden, hetgeen ze een speciaal cachet geeft met een groengrijsachtig patine. Heel interessant. Op een of andere manier loop je er in Ierland vaak tegenaan, tegen heiligen. Heel het landschap heeft iets ouds en geërodeerds. Dat hier verhalenvertellers van de eerste orde vandaan komen hoeft je dan ook niet te verbazen. Schrijvers ontmoet je ook her en der in kleine plaatsen waar hun namen in de muur vermeld worden omdat ze er woonden, er zijn geboren of stierven. En god mag weten wat ze er uitvraten! We zaten in de trein en komen ineens langs Tipperary, bekend door het lied ‘’It’s a long way to Tipperary’ en niet ver daarvandaan ligt nota bene Limerick dat bekend is door de versvorm van de Limericks. Die iedereen wel kent maar waarvan ik alleen de volgende kan ophoesten: ‘ There was a man in Madras, who’s balls were made of brass. By stormy weather, they clang together, and sparks came out of his ass.’ Tipperary of Limerick, dat ben ik even kwijt, ligt aan de rand van zo’n oude geërodeerde bergrug Liefelijk landschap en we staan bij voorbeeld bij een beek waar het water murmelt of bij een kleine rivier waar het tamelijk wild stroomt. Ook waren we in Cork, onder ander in een markthal met lekkere kazen en veel vis. De English Market geheten, een heel gezellige sfeer. We overnachten in een oud kasteel, gewoon simpelweg van gehakte rotsstenen gemaakt. Veel beleefd natuurlijk. Mijn reisgezellin ontmoet nog meer vreemde mensen dan ik. Wie dan? Nu ja, op reis komen en gaan de mensen. Dit is een kort verhaal waarin lang niet alles wordt verteld. Maar iedereen die wel eens reist weet waarover ik het heb. In Caherciveen vertelde een oude visser dat nog in het begin van de vorige eeuw de post ’s winters via New York naar Dublin ging, omdat het schiereiland dan volkomen was afgesloten van de rest van Ierland. Even voelde ik me daar opgenomen, op dat bankje met die oude vissers, in een andere tijd en een land ver weg van heden.
