RUSLAND GESPIEGELD
Het landschap
Wegdromend boven een boek met schilderijen,
‘Het Russisch Landschap’, zie ik me naar het oosten,
ver weg naar het oosten oosten, gaan en waan
me al in de steppe, vlakte, taiga, toendra in de zon,
ook in de sneeuw, een grijze wolkenlucht en zucht
vol verlangen; bladerend langs schilderij na schilderij,
O eeuwig Rusland, zo eentonig en zo wijd, gruwelijk ,
achter iedere rivier, de Wolga, Ob en Jenissei,
een verre overzijde en waar ontstond de tirannie?
Barre tocht
We lazen over een tweetal jongens die vanaf de evenaar naar Vuurland lopen. Een stukje van de reis, een fragment in de National Geographic. Maar lezers, deze zin schreef ik een maand geleden op en nu vraag ik me la af waarom. Waar stond het, wat is er eigenlijk interessant aan? Maar toch, na enig piekeren schiet het me weer te binnen – en hoe vaak gebeurt zoiets; hoe vaak is het al niet helemaal uit je geheugen verdwenen? -. Het stond in een National Geographic en nieuwsgierig zoek ik het op.
O ja, ‘k vond het een beetje flauwekul. Misschien was het een barre tocht, dat staat boven het artikeltje, maar tegenwoordig wordt het zo gauw bar gemaakt.
‘Uiteindelijk bereikten we Laguna de la Invernada.’ Daar waren de paden ondergelopen en toen liepen ze door het koude water van 1 graad, en dat duurde 36 uur en ze hadden maar één blikje tonijn. Ik weet het niet, ’t zal best een barre tocht geweest zijn, avontuurlijk en interessant en toch … ? Word je nu eigenlijk niet belazerd door dit soort reisverslagen. ’t Staat voorin het Nederlandse nummer van 1 januari 2014. Ik vind het een knap blad, de National Geographic en lees het graag, maar ’t is een beetje glad. Wat wil je, in een wereld die grotendeels ontdekt en voor iedereen bereikbaar is.
Net trouwens een aflevering gezien van Jelle op de teevee die weer door Rusland trekt, nu in de Kaukasus en dat valt aardig te controleren; of hij de waarheid spreekt. Maakt op mij wel een betrouwbare indruk alhoewel, hoe wordt dat allemaal gefilmd? Er moet een cameraploeg achter zitten en dat, zou je zeggen, beïnvloedt het verhaal. Nu ja, ’t geeft toch een beeld van die Kaukasus en daar willen we nog wel eens naar toe. ’t Werd door de Russen ooit gekoloniseerd, lees maar enkele verhalen van Tolstoy, en je kunt je afvragen of het nu eigenlijk ‘van Rusland is’. Vraag het je niet af als je in Rusland bent natuurlijk, want dat is vragen om moeilijkheden. In ieder geval, de mensen spreken er nu Russisch en de toestand zal er niet gauw veranderen. Allemaal interessant om eens ‘te zien’ en dan het landschap. Hoge bergen, binnenkort gaan we naar Sotsji, naar de winterspelen. Eindelijk eens naar de Kaukasus. Je kunt daar barre tochten maken en bar, bar, bar was het leven van verscheidene volkeren daar die dikwijls ook zijn weggevoerd. De Tsjerkassen bij voorbeeld.
De laatste keer dat ik er was, enkele decennia geleden en in het geheim, maakte ik een barre tocht door de bergen. Als geheim agent. Nee, dat is overdreven, maar toch als een man die er geheel andere gedachten op nahield hetgeen toen heel gevaarlijk was in de Sovjet-Unie. Ik trok met geharde paardjes over de bergpassen en we staken met lokale gidsen ijskoude rivieren over. Ik herkende direct de laatste zinnen uit het artikeltje in de National Geographic. ‘Dus moesten we doorgaan. Op zeker moment vonden we ons ritme; het water in voor vijf tot tien minuten, daarna op de rotsen om een aantal uren op te warmen. 36 uur later bereikten we de andere kant – amper anderhalve kilometer verderop.’
