NAAR HET CENTRUM
De reizen die ik tegenwoordig nog maak gaan meestal naar het centrum. Met de bus naar de stad en dat deed ik al zovele malen dat de route als een afgietsel in mijn hoofd zit. Zou je denken. Maar zo is het toch niet helemaal. Probeer de route die je misschien wel iedere dag of 50 keer per jaar aflegt eens te reconstrueren? Natuurlijk ken je de afslagen wel, de hoofdwegen en enkele details, een huis en een boom, maar wat stelt dat eigenlijk voor? Je zou toch na zo’n herhaaldelijke tocht veel meer moeten kunnen benoemen? Maar je selecteert blijkbaar en vergeet blijkbaar. Godzijdank misschien.
Toen ik de weg naar het centrum drie keer had afgelegd kende ik hem wel ongeveer. Eerst de zestiger-jaren buurt en dan op de lange weg die eens een buitenweg naar een dorp was de verscheidene bouwsels waartussen rijtjeshuizen waren geplakt. Een afslag, langs het ziekenhuis, de via Gladiola met haar villa’s en dichter bij het centrum stadshuizen uit het begin van de negentiende eeuw. Dan de afslag langs het spoor naar het station.
Daarna, na de eerste keren, zag ik niet zoveel nieuws meer totdat ik me realiseerde dat ik weinig nieuws meer zag, het althans niet zou kunnen omschrijven en zo ontdekte ik meer bewust bij voorbeeld de Villa Louise, die ik nu wel een beetje kan uittekenen, en realiseerde ik me de beperking van mijn kennis der weg. De grote lijn kon ik me voor de geest toveren, nog enkele plaatsen en details, maar het meeste vergeet je al snel. Gelukkig maar. Want de geest wil soms wel leren maar niet overvol raken.
Op lange verre reizen zal het ook wel zo gaan. Okay, we zien natuurlijk dikwijls verschillende dingen. De architect zal meer huizen in zijn hoofd opslaan. De verpleegster rijdt langs het ziekenhuis en ziet de details die mij ontgaan. De tuinder kan de bomen langs de route bij naam benoemen.
Maar als mensen me zouden vragen; Vertel eens wat van de route die je drie keer per week aflegt dan zou ik na wat aanvankelijke informatie al gauw met de mond vol tanden staan. Eerlijk gezegd kan ik zo her en der nog wel wat van de wereld vertellen, want daar verdiept de mens zich, samen met een collectiviteit bij het nieuws, dagelijks in en o, wat is het Colosseum bijzonder. Hoe interessant zijn de Afrikaanse savannen of de zeven wereldwonderen toch die je op de teevee ziet. Nu heb ik de Afrikaanse savannen niet bezocht en de zeven wereldwonderen kan ik zo gauw niet benoemen, maar toch… als ik ze zie zal ik ze vast wel herkennen.
Waar zijn we gebleven? O ja, van de wereld kan ik nog wel wat vertellen, maar van de bekende route dus wat minder. Toch wil ik het graag zo houden, want zij is vertrouwd en ik voel me er thuis. Graag zit ik in de bus naar het centrum en terug. Het zal me niet gauw gaan vervelen. Regelmatig voer ik er ook allerlei gesprekken met mensen van allerlei standen en beiderlei kunne. Ook met lui die uit vele verre landen komen en soms ontmoet je hen meerdere malen. De man twee jaar geleden uit Haïti vertelde me veel interessants over dat land. Voodoo en geschiedenis. Oude negerrepubliek in Amerika. Een meisje uit China studeert hier. En die mevrouw uit Iran voelt zich in Nederland ondertussen wel thuis. Als je naar het centrum gaat maak je dikwijls verre reizen.
