Vervolg van blog ‘Ik zie alleen nog maar Vergiet (1)’
VERGADERING
We zijn vanavond allemaal naar de vergadering gekomen.
Wij worden als vergiet immers nóóit serieus genomen.
En daarom is de toespraak van onze hoofdvergiet zo goed.
Hij zegt: “We gaan de straat op. ’t Is wel jammer, maar het moet!”
Hij zegt: “Dames vergieten en U, heren.
t ‘Is ongeloof’lijk hoeveel keren,
wij ied’re dag genomen en gewenteld worden.
Méér dan ’t bestek, méér dan de glazen en de borden.
’t Is allemaal wel goed. ’t Is onze taak, maar er zijn grenzen.
Nu nemen we ’t niet langer. We gaan de straat op en we jen¬zen.
De hele boel kapot. Laat niemand door uw gaten
en wees maar eens keihard en hou maar op met praten.”
De hoofdvergiet is luide door ons toegezongen.
Toen zijn we met z’n allen de straten op gesprongen.
Men heeft ons niet gezien, dwars door ons heengekeken.
Dat zijn nu van die godvergeten vuile streken.
OVER GATENKAAS
Laatst is mijnheer Vergiet met z’n vriend Gatenkaas
op reis geweest. Het is een heel relaas.
Dat hier niet helemaal verteld kan worden.
Mijnheer Vergiet verdronk en Gatenkaas verdwéén van alle borden.
Toch is Joep Gatenkaas weer waargenomen.
Maar als een veertigplusser zonder gaten.
Hij stond met vriend Jeroen Vergiet te praten.
Van zulke reisjes komen vreemde dromen.
(Toegevoegd 27 augustus 2015)
DE ENE VERGIET IS DE ANDERE NIET
Zo begon lang geleden een ruzie die nog steeds niet is bijgelegd.
’t Is de schuld van de pimpelpaarse vergiet die dat ineens zei: “De ene vergiet is de andere niet.”, tegen de witte.
Iedereen was rustig bezig met het opvangen van het regenwater. Om het op te nemen en door zich heen te laten gaan, toen de pimpelpaarse ineens, zonder enige reden zei: “De ene vergiet is de andere niet.”
Dat gaf een schok. Zo hadden de vergieten er nog nooit tegen aangekeken. Het klonk zo verontrustend dat de witte, maar ook de blauwe, de pimpele, de zwarte, de groene, ja, iedereen die het hoorde, de gemengdkleurigen, de gecombineerden met stippen en strepen, er van schrok of bloosde. Kwaad en verontwaardigd werd.
Was het maar nooit gezegd. We zitten er nog steeds mee. Het is moeilijk op te lossen. Het neemt zelfs toe.
Het hóórt niet en daarmee basta.
ONDER DE DOUCHE VANDAAN
De blauwe tuinvergiet is kalmpjes uit de douche gedrenteld.
Heeft zich met huid en haar in het geluk gewenteld,
Dat op de grens van Oost en West te wachten stond.
Hij voelt zich opperbest. Na het verdriet gezond van kop tot kont.
Hij zingt:
“Geluk is wonderschoon.
Heeft 5 smaken, heeft 5 geuren.
Heeft 5 tonen, heeft 5 kleuren.
Is doorzichtig en ongrijpbaar
achter 5 kristallen deuren.
Uit volle borst heeft hij dit lied gezongen.
En met het douchegenot zijn leed verdrongen.
Vanaf vandaag zingt hij bij klein verdriet
En ook bij groot. Dit wonderbaarlijk lied.
Lees vervolg in blog: ‘Ik zie alleen nog maar Vergiet (3)’
