Toeval

Langzamerhand begin ik te leren hoe je e-mailberichten leest en kom tot de conclusie dat ik ‘geabonneerd’ ben op enkele ‘websites’ die mijn box vullen en waarnaar ik eigenlijk nooit kijk. Terwijl ze best interessant zijn en goed in elkaar steken, maar allee ‘Er is gewoon teveel op deze wereld.’ Zal ik de Groene Waterman, ongetwijfeld een goede Boekhandel in Antwerpen, er afgooien? Het doet een beetje pijn maar voilá, weg ermee. Soms moet je een moeilijke beslissing nemen. Maar ik lees eerst nog een interview met Ognjen Spahic, een Montenegrijnse schrijver en besluit, als dank voor al die e-mails die ik mocht ontvangen, een boek van die schrijver bij hen te kopen. Heet dit nu toeval? Natuurlijk wel, maar bij een ander interview en een andere schrijver, als ik op een ander moment tot bovenstaande opzegging was gekomen, had ik het ook toeval kunnen noemen. De wereld zit dus vol toevalligheden en wees dus niet al te verbaasd als je een buurtgenoot in, pakweg, Barcelona tegen het lijf loopt.

En by the way, de bedoeling van mijn website is dat u er regelmatig  van geniet en er uw favoriete categorie uit kiest. Alles mag ook, maar dat is wel veel gevraagd. Alles wat boeiend is in deze wereld is immers niet te volgen.

’t Is waarschijnlijk natuurlijk niet helemaal toevallig dat ik destijds op De Groene Waterman ben ingeschreven. Ik wilde Antwerpen eens bezoeken, een stad waar ik nooit geweest was. En nog steeds niet geweest ben. Een mens behoort onuitgevoerde wensen te hebben. En heel subtiel, onder-, onder-, onderbewust heb ik gedacht al die jaren, en ik weet het omdat er soms een sprankje van naar boven kwam: ‘Ik wil de vogeltjesmarkt wel eens zien en dan ook de Groene Waterman bezoeken.’ Niet dat ik van vogels in kooitjes houd, maar de vogeltjesmarkt; komt dat zien, komt dat zien. En de Goedelekerk, of hoe ze mag heten.