Toen ik over de nieuwe religie ‘De kerk van het Vliegend Spaghettimonster’ vernam, een religie waarbij de gelovigen een vergiet op het hoofd dragen, was ik wel verrast en ben dat nog steeds.
‘Wat drijft mensen toch tot het geloof?’ vroeg ik me af.
Nu heeft het voor mij wel een extra betekenis. Immers zonder van deze religie op de hoogte te zijn schreef ik al een bundel met korte verhalen en gedichten over de Vergietencultuur. Nog niet erg bekend is dat de taal der Vergieten niet al te lang geleden voor een groot deel is ontrafeld en er zodoende over het vergietenvolk meer bekend is geworden. In ‘’Ik zie alleen nog maar vergiet’’ wordt dan ook een tipje van de sluier hunner wederwaardigheden opgelicht.
Nu echter in onze mensenwereld een godsdienst wortel schiet die de Vergiet als symbool en hoofddeksel gebruikt, kunnen we er niet meer omheen dat hier van invloed uit de Vergietencultuur sprake is en moeten we ons meer serieus — iets wat overigens al gebeurt in wetenschappelijke historische en filologische kringen – met hen gaan bezighouden. Wat gebeurt hier?
Is hier sprake van een nieuwe bedreiging of juist van een nieuwe mogelijkheid? Vooral nu, terwijl de wereld wordt bestormd door digitale gevaren en kansen, kunnen we niet oplettend genoeg zijn.
Voor we het weten zijn we teveel bezig met internet en hacken, nepberichten en waan, en zouden dit verschijnsel van godsdienst en waarheid, van een vergietencultuur en haar invloed, kunnen verwaarlozen.
Daarom bevelen wij ter meerdere kennis met klem aan om ‘Ik zie alleen nog maar Vergiet‘ eindelijk eens in de openbaarheid te brengen. Hier ligt een nieuwe wereld om te ontdekken.
