Ouderdom; in een simpel gedichtje

(voor het bezoek aan de Praktijkondersteuner somatiek).

Als je oud bent, pakweg 80 jaar en je kunt niet klagen
Als je opstaat voel je wel stijve  ‘stukken’ spieren
Bij de schouder, onder in de rug, en je moet het toch verdragen
Terwijl je weet, ‘t valt wel mee, 15 kilometer loop ik
zomaar weg, denk eens aan de pech van andere ouderen.
Dus je bent gezond, kleine dingen horen er nu eenmaal bij
Soms wat steken in de zij en er driemaal uit des nachts
En dat gapen overdag en ja verlies van energie.
En dan zegt nog iedereen. 80? Jij ziet er geweldig uit.

Zo is het maar toch, elke dag denk je wel even aan de dood.
Niet zoveel, dat heeft geen zin maar je weet, hij is dáár,
Soms denk je, het is wel raar dat bij 50 je er nog niet aan denkt.
Nu ook wél, maar beste vent, toch wat anders en nog minder.
Dat verhindert dat je slechter functioneert, hoe je het ook wendt
of keert, ‘t leven is een wonder.

Wat ik zeggen wil, maar hoe de woorden vinden, ‘k ben tevree,
Klagen helpt niet maar ’t einde komt in zicht en toch wat gewicht
speelt dan mee en je bent je bewust van het bewegen.
Soms denk je; ik kan er niet meer tegen. Al de dommigheid
om je heen. ’t Scheen dat oorlogswapens,  ‘k noem maar wat,
weer een stad in Syrië bestoken, Idlib deze keer.

Ook kun je ’t niet laten soms de jeugd te haten. Die
haar energie verbruikt, maar dan denk je weer, ja mijnheer,
Had ik al die kracht en ’t schoon beschouwen maar, daar
loopt weer zo’n mooie meid. En je leeft weer en je breit
nieuwe energie weer in je wezen. En laatst heb je nog gelezen;
Ouderen zijn steeds jonger. En je gaat naar een museum, ziet
vergankelijkheid om je heen en bent weer verzoend met dat
Wat in natuur gegeven is. Daar wordt aan gesleuteld
en de leeftijd is in de toekomst 150 jaar misschien?
Daar wordt over nagedacht en je lacht.
Kunnen wij dat psychisch aan? Hoever zijn we er vandaan?
Als we niet gelukkig zijn, komen enkele jaren er op aan?

’k Ben nu 80, lees de goede boeken, soms verveel
Ik me een beetje maar dan weer naar buiten
waar de vogeltjes nog fluiten, ‘k zing in een koor,
hoor in mijn stamkroeg bij de koffie veel verhalen.
Fitness, zie me door het centrum dwalen

Zelfs, een filosofie ontwikkelt; heet vitaliteit.
Wees tevreden met het kleine, ook als heel de wereld schreit
om weer een onzinnigheid. Okay?; vergeet deze moraliteit.
Al dat zeuren over ouderdom, ’t leidt slechts af, alleen
’s morgens stijve spieren en dat gapen overdag. Mag het even?
Klagen als je ouder wordt.

Suiker ligt nu nuchter boven 7, onder 8, zou ’t beter wezen
Als ze rondom 6 blijft zweven? Dit nog even
vragen, want iets energieker  wil ik me wel voelen.
Vitamine D en wat minder woelen bij het slapen.

Ach ouderdom, het zijn de cellen die vermijden
Het leven nog langer te belijden en zich bevrijden.
Zie hun atomen zich verspreiden. Je leeft voort
In een stukje kosmos voor de eeuwigheid.