O gewoonte, slavernij, zei ik zo in mijzelf.
Waarom nu al jaren een Nieuwjaarsgedicht?
Daartoe ben je toch niet verplicht.
Maar ieder jaar beleven wij het weer
in Gouden Zaal, Wiener Musikverein
de dirigent Riccardo Muti deze keer.
De camera glijdt langs de zoldering,
Zo weids en zo barok, gelukkig voel ik mij.
Het is traditie die me voelen laat,
je bent nog jong het is nog niet te laat.
In deze zaal ligt schoonheid, zekerheid,
de straat roert verderop zijn staart.
‘k Herken de walsen en vergeet ze weer,
Van Josef, zoon, de neef, Radetzkymars en
Schöne blaue Donau, waarom is toch
de driekwartsmaat mij zoveel waard?
Verborgen ligt zij in ons binnenst brein.
Wat zou het zijn? De veiligheid van
oersoep in barokke rijkdom opgesloten?
Zo hoorde je, o kostelijk moment, zoals
tot nog toe ieder jaar, nou ja, de laatste
tien misschien, weer al die walsen.
Einzugwals; Wilhelm-Tell-Galop; Geschichten
aus dem Wienerwald; Fest-Marsch, Frei Kugeln,
dat is een polka schnell en Masken-ball quadrille;
Stadt und land; Die Myrthen Blümen Walzer
De wals is mij genoeg. Zoetsappigheid van fluit,
in lange pauze gepaard aan beelden van de stad,
is meer en meer de flauwekul van de reclame.
Is alles dan vermarketed? Okay, straks komt het ballet
met prachtig ‘bailarina’s’, in zalen en plantsoenen
vol sierlijkheid en prachtig tiptop in die jurken
vol van barokke tijd, en ook wordt ik verleid
door de details, een oorbel van die dwarsfluitmeid
en tederheid kruipt in mijn hart, een pareloorbel
en met smart denk ik aan jeugd die mij verliet.
Okay, een klein verdriet, maar toch, want ja,
je ziet hier eeuwig wordt de jeugd bezongen.
Genoeg. Het is alweer voorbij. De eerste dag
vliegt voort en wij, ballo in maschera, gaan mee.
Die andere twee, op www.literair-plus.nl
daar wijs ik nog maar even op, wat stond er
ook weer in? Ach tijd, je leidt ons langzaam
naar de eeuwigheid. Vergetelheid wacht daar.
Foto: Elsevier Weekblad.
Kurz (L) en Rutte (R) in het concertgebouw van Wenen
