Vreugde en verdriet, vergeet het niet, dat is het lot van bijna ieder mens en alle hens
aan dek en zei de gek we verheugen ons op weer een Weens Nieuwjaarsconcert.
Dus na het vuurwerk hebben we de televisie aangezet en ’t was weer een begin,
ja zin er in en daar stond Mariss Jansons in de gouden zaal van de Musikverein
en wij bij wijs van spreken er heen, we doen het ieder jaar, zo raar is dat verdomd nog niet,
want de muziek ontroert ons, neemt ons mee, voert ons om zo te zeggen over zee.
Maar dit jaar toch minder van ‘t gevoel dat anders ons zo dikwijls overstroomt waardoor
verdomd hier eventjes gebruikt, wat is dit nu?, luikt hier de ouderdom?
We draaien de gedachten even om en ach, je mag niet ieder jaar verwachten dat
Je gedachten hetzelfde zijn en er was jalouzie bij ’t zien der danseressen; zo jong
en in gedachten sprong je mee, maar leed daarbij een beetje, denkende aan leven
al voorbij en toch liet je je gaan bij al die walsen welbekend, De blauwe Donau was erbij.
En ook veel sentiment en noem maar op, Der Schatzwalse; Mit Extra Post; Vergnügungspolka;
d’onvergetelijke Radetzkymars en nog veel meer, de Sphärenklänge en ijle stemmen van Wiener Sängerknaben allang niet meer gecastreerd, gelukkig maar, daar zouden wij bezwaren tegen maken.
En deze keer speciaal zijn we naar Salzburg ook gegaan en waren daar bij Mozart op bezoek.
Maar terug weer naar de zaal waar rozen, amaranthen, orchideeën in gedekte kleur, maar
zie ik goed?, ook zonder geur want zij lijken, hoe mooi dan ook , van plastic wel, de hel
wordt eventjes getoond want hoont een plastic bloem de echte niet?
Hoe prachtig is de zaal met haar kwadranten in ’t plafond en luster van kristal en heel dit al
wordt door muziek bestreken. Ziet! Pilaren uit Korinthië, ik liggend op de bank, de glans
van de violen, de blinkende trompetten, klarinetten, de cello’s en de bassen, de dwarsfluit,
een triangel, de grote trom en om en om dan al die muzikanten.
Ja vreugde en verdriet en harmonie en rijkdom en een net geëerd publiek en nog veel meer,
Details en klanken die je weer herkent want ieder jaar rent weer De Wiener Symphoniker
je kamer door, ’t is zo vertrouwd en je denkt: ‘’ Ik houd van de Musikverein’’ en toch dit jaar
denk je, niet erg serieus, maar toch… en volgend jaar, hoe zal het zijn?, want daar
ben je van jaar tot jaar iets minder zeker van. MAAR DAN, werp je dit denkbeeld verre van je af.
Ach lezer, nu begrijp je eventjes waarom het woord verdomd, soms van mijn lippen komt.
Vergeet niet volgend jaar te luisteren naar het Nieuwjaarsconcert en lig je nog na 12 uur,
2016 weer voorbij, amechtig in je bed. Sta toch weer monter op.
Lees dit jaar www. literair-plus.nl
